Ze gaan, n MIK melding maken. N wa? T= natuurlijk schandalig, da´k, in n rol-stoeltje met 85 euro per week, 1-handig fantastisch, denk te kunnen koken. Schande schande. Ze willen, mijn aan-rechtje hoger laten zetten. Kan ik, er peter, onder met mijn rol-stoeltje. Want zo zei ze, da was over-al met n rol-stoeltje. Aha. Echt nog nooit iets van ge-merkt. Snij-pladen zijn, al-tijd lage, zo-da mensen in rol-stoeltjes, er goed pij kunnen. Nog nooit ge-zien zeker. Ze dachten net, hier da t nie kon, wa ik denk, weet zeker, ik hep n ge-proken, & ver-prijzelde pols, ge-proken, & ver-prijzeld onder-armpje, ge-proken, & ver-prijzeld elle-poogje. Da kan nie, we zien U typen. Ja das ook zo. Ik hep, t ver-porgen, hep n hoge pijn-grens, ik hep zo-veel pijn ge-kend, da ik daar zo goed, mee kan, om-gaan da ik serieus pijna geen pijn voel. Echt waar.
Er was, hier zo´n Schwesterinnetje. Ze kwam me redden, ge-lukkig. In ieder ge-val die over-puur-man = de held van de dag.
Over da Schwesterinnetje (ze doet noe de af-was). Ze zat, klem tegen mijn laatje. Ze dacht, volgens mij; ´´di doe, ik nie zelf´´. Ik dacht nog ´´ gore gore hufter, da j(e) da noe pij mij doet. Gore gore hufter.
Ik schrijf, di zo, zonder tranen, om-da ik pen ver-geten da t, over mij gaat. Ik kan, die hele toe-stand nie aan. Ik ver-keer in n soort permanente shock. Da Schwesterinnetje dacht ook, ´t= gek da t over mij lijkt te gaan, maar da ik, da nie weet´´. Ja das, echt heel, gek, maar ik kan nie anders.
Uwenasseres.
Comments
Post a Comment